Dinsdag, 19 december
In de voormiddag beginnen we met onze koffers. Het is bijna zover. Mieke verdwijnt om 14:30 naar de Lider met haar metekind en haar dochtertje en met Deborah. Ik rust nog wat en ga dan weer verder met inpakken. Dat is altijd een ramp voor mij ;-). Marlies verdwijnt naar de stad om speciale, dikke vesten op te halen die ze besteld had. Ze komt zonder weer thuis. De verkoper had geen Large meer. Jammer! Ze heeft nog wel een aantal leuke dingetjes gevonden voor de Chilistand. Ze vertrekt onmiddellijk naar de vergadering met de jeugd van Crecer con Futuro. Aansluitend zal ze gaan naar de slotvergadering van de coördinatiegroep. Mieke verdwijnt rond 19 uur ook naar die afsluitende vergadering, met Deborah. Ook Maria gaat daarheen. Ik heb telefoonwacht. Ons neefje Sam zou kunnen bellen i.v.m. foto’s van Mieke die ze per ongeluk wiste. Ik amuseer me met de blog. Als ze rond 22 uur allemaal thuiskomen is Marlies heel tevreden. De voorstellen zijn geaccepteerd en alles ziet er goed uit voor een gemotiveerde werking in 2018. Vanaf nu zullen er geen 7 leden gesteund worden, maar slechts twee: Paola, als voorzitster krijgt een groter bedrag zodat ze zich volledig in kan zetten in Rayen Mahuida en er geen job naast moet doen. Zo zal al haar energie gaan naar haar werk in Rayen en haar gezin. Daarnaast komt een min of meer nieuwe kracht erbij. Het is Niusta, ze werkt al aan de vorming van de pre-monitoren en wordt gewaardeerd zowel door de ouderen als door de jeugd. Ook zij krijgt wat Paola krijgt en de anderen gaan verder werken aan de vorming van hun eigen steungroep. Wie hierover meer wil lezen kan dat doen op de blog van mijn zus Marlies: http://soschili.skynetblogs.be. Zij heeft alles uitvoerig beschreven. We eten nog een broodmaaltijd en gaan naar bed. De tablet gaat uit. De rest is voor als we weer thuis zijn, in het koude Belgenland.
Woensdag 20 december
Na ons laatste ontbijt bij Maria gaan we ons inpakwerk proberen af te ronden. Dat is niet zo eenvoudig want twee van de bevriende vrouwen komen nog met geschenkjes: Flor is speciaal in Santa Clara gebleven om nog kleine wandkleedjes te maken voor Mieke en voor mij. Ook Ruth komt en laat ons elk een cadeautje kiezen. Die vrouwen tonen op deze manier hun genegenheid. We stellen dat zeer op prijs. Omdat Marlies daarna haar inpakwerk zou kunnen voltooien, besluiten Mieke en ik Deborah te ontvoeren. We gaan met haar wat drinken en snoep kopen voor in het vliegtuig. We lopen wat extra om, maar intussen zoeken Marlies en Paola ons al. De dames van de Seniorengroep ‘Tia Florine’ wachten op ons met een maaltijd die ze ons aanbieden, als afsluiting. De borden staan opgeschept klaar. Ik krijg deze keer kleefrijst met kip en worteltjes. Lekker! We moeten ons haasten want om 14 uur komt de taxi, vertelt Paola. We kunnen niet iedereen een omhelzing geven bij het afscheid. Bij het huis van Maria staat de taxi al op ons te wachten. Alles erin… wij erbij en… wegwezen! Terwijl we met een vaart richting vliegveld gaan, zien we rechts van ons een dikke, zwarte rook. Enkele krotjes branden af. Ik vraag Marlies of het aangestoken is of dat het misschien komt door de hoge temperatuur. Volgens haar komt het doordat ze in die huisjes nog koken op open vuur. Er is af en toe brand. Huisraad wordt naar buiten gegooid in de hoop nog zoveel mogelijk te redden. Paarden lopen vlakbij. Ik kan niet uitmaken of ze weggelopen zijn door de brand of dat ze daar altijd staan.
Op de luchthaven staan we al een tijdje aan te schuiven bij Brittisch Airways, als Sam eraan komt. Het is hem gelukt! Deborah blij natuurlijk en Mieke niet minder. Sam komt ons uitzwaaien. Hij heeft een aantal foto’s kunnen redden van Mieke’s geheugenchipje. Na het inchecken wil Deborah haar broer (en ons) trakteren. Ze geeft al haar spaarcentjes en is dolgelukkig. Ze krijgt ook nog telefoon van Jeffrey en van haar mama Toty en van Sylvia. Het doet haar echt deugd. Dan is het zover en moeten we afscheid nemen. Er vloeien traantjes, maar het zijn traantjes van liefde en dat is de goede soort. Na de controle en de assistentie komen we bij het vliegtuig aan. Binnen de kortste keren stijgen we op en vliegen we richting Londen. Ik krijg een vriendelijke mede-passagier naast mij. Hij is een Antwerpenaar en heet Koen. Het is een boeiende verteller en een goede luisteraar. Het klikt ook tussen hem en mijn zussen, vooral Mieke, met wie ik tussendoor contact hou. Marlies kan ik niet zien en daardoor is de communicatie beperkt. Met rust en orde wordt geregeld dat Marlies toch ook op de rij voor ons komt zitten om zo vlakbij Deborah en ons te zijn. Men had voor haar rijen verder een plaats voorzien. Het werd klasse-opgelost. Dank hartelijk BA! Ook het eten op dit vliegtuig valt mee. Het is meer dan in het toestel op de heenreis. Net als ik aan een kruiswoordraadsel wil beginnen, is het 21 uur en wordt er al verduisterd. Van mij zou dat zeker een uurtje later mogen. Mieke en ik kunnen bijna niet slapen – ook Marlies is erg moe. Het is nogal frisjes met de airco – blijkbaar is dat altijd zo in de economic class. We duffelen ons goed in en proberen onze ogen wat dicht te doen.
Donderdag 21 december.
We zijn blij als het dag wordt. Veel sneller dan we dachten, gaan de lichten weer aan. Nog 1,5 uur voor we landen in Londen. ‘Over een half uurtje krijgen we eten,’ zegt Koen, ‘want dat serveren ze altijd 1 uurtje voor het landen.’ Daarna gaat het heel snel. We mogen kiezen tussen een English breakfast en een omelet. Ik kies omelet. Het smaakt best wel goed. Tussen 8 en 9 zijn we al in Londen. De overstap verloopt niet zo leuk. De controle is erg streng. Ze maken ook problemen over het feit dat ik met mijn poortkatheter niet door de scanner wil omdat de dokter gezegd had dat het niet mocht. Het staat er volgens hen niet duidelijk op dat ik niet door de scanner mag. Er staat enkel dat ik een poortkatheter heb (voor de chemo). Als ik uiteindelijk, een beetje angstig, toch bereid ben er doorheen te gaan, hoeft het ineens niet meer, want ze heeft me voldoende gecontroleerd. ‘Een volgende keer moeten de papieren duidelijker zijn’ zegt ze . We zullen London Heathrow niet zo gauw vergeten! Na een tijdje zitten we in een kleiner toestel van Brittisch Airways en vliegen we van Londen naar Zaventem (Brussels Airport). Koen zien we wel terug, maar hij heeft een plaats gekregen een eind verder naar achter! Jammer. Het was gezellig met hem erbij. Hij hielp ook heel goed met de handbagage op de vorige vlucht. Handig! Binnen een uurtje zijn we al aan de grond. Het gaat allemaal veel sneller dan ik dacht. Met een rolstoel worden Deborah en ik naar een speciaal autobusje gebrachte en zo leidt een jonge man ons naar de band waar onze koffers aan moeten komen. Marlies en Mieke vinden ze deze keer allemaal. Ik dank de Heer dat we weer veilig thuis zijn. In de aankomsthal zien we ons ontvangstcomité: Johan en David voor Mieke en Marlies en Deborah en Wilma en Thijs voor mij. Wat fijn! Het is een eindje te voet naar de auto, maar alles gaat goed en rond 17 uur ben ik weer thuis. Het is een bijzondere lange, deugddoende, leerzame en vermoeiende reis geweest.
Ik heb ons Marlies echt in vorm gezien. Ze heeft werkelijk veel mensenkennis, overzicht en inzicht. Ze kan mensen zo motiveren en stimuleren dat ze haar voorstellen als die van zichzelf herkennen en er ook naar gaan streven om die waar te maken. Heel bijzonder vind ik het om dat te zien. Ik wist dat ze leidinggevend en sturend was, maar dat ze op zo’n manier een werk leiding kon geven, dat wist ik niet.
Marlies, een pluim voor je inzet! Zonder jou zouden Mieke en ik in 2017 helemaal niet in Chili geweest zijn. Mieke, hartelijk dank voor alle hulp die ik van jou mocht ontvangen, ook voor je stimulans om voldoende rust te nemen. Je hebt je goed van je taak gekweten 😉 Ik had je niet willen missen. Dank zussen, voor het plezier dat we tussendoor met elkaar mochten hebben. Het heeft mij goed gedaan! Dank je Deborah dat je liet zien dat je af en toe heel erg flink kan zijn. Doe zo verder!
Ik stuur nog wat foto’s met een volgende blogpost. Daarmee is het reisverslag dan afgerond!
P.S.
