Vrijdag 15 december

Vandaag is het belangrijkste wat we gedaan hebben het avondbezoek bij Claudia. Maria gaat mee bij haar dochter en het wordt een gezellige avond. We eten er zoals bij Maria. Er worden ook hier herinneringen opgehaald aan haar verblijf in België. De jongste zoon van Claudia woont nog thuis. Hij is 15 en kampioen in het spelen met kubussen. Door het gevaar op straat, kan en mag hij niet naar buiten en vooral nu – in de vakantie – heeft hij geen sociaal leven. Hij gaat wel een tijdje naar het platteland binnenkort. Het is daar een stuk primitiever, maar veel veiliger. Wie om zijn kinderen geeft, houdt ze hier binnen. Rond 22:30 komen we met Maria weer thuis, krijgen nog een yogurtje en gaan naar bed.

Zaterdag 16 december

Deborah nog steeds in vorm omdat ze dan mee mag naar het solidariteitsfeest deze avond. Ik voel me niet zo goed en ga na het ontbijt weer rusten. De anderen gaan naar Maipu, waar Marlies in het begin woonde en waar Mieke 3 maanden haar leven deelde, eind 1981. Mieke was al een tijd op zoek naar paarden, om ze te fotograferen. Hier vindt ze die en ze is daar heel blij mee. Rond 19 uur gaan we naar de gebouwen van Rayen Mahuida voor het grote feest van 40 jaar solidariteit tussen Chili en België. De tuin is versiert met de tri-color en de Chileense vlag en ballonnen in trosjes, met steeds een gele, rode en zwarte ballon. De gasten druppelen binnen. Zelfs onze neefjes komen, met hun vrouwen. De kleine Martin is ook van de partij. Dat moet wel, want zijn mama geeft nog borstvoeding. Ik had verwacht dat het feest zou doorgaan in de grote multifunctionele zaal, maar alles speelt zich af op de binnenkoer. Er is een uitgebreid programma. Alle verantwoordelijken vertellen iets over zichzelf en hun werk. Ze geven elk een kleine speech en ook van Marlies wordt dat verwacht. Twee jongelui rappen voor ons, kinderen zingen een lied en 3 stelletjes kinderen dansen de nationale dans, de cueca. De leiding van Rayen zet Marlies in de bloemetjes voor de 40 jaar dat zij en SOS -Chili hun plannen mede-mogelijk maken.

Marlies krijgt ook een bijzonder aandenken, waarop staat: ‘ECHTE VRIJGEVIGHEID IS GEVEN ZELFS ALS JE NIETS OVERHEBT.’

Een aantal verantwoordelijken en ook Mieke, Deborah en ik, krijgen een zonnebloem en een medaille, waarop de tekst prijkt: ‘Dank voor uw grote steun.’ Marlies heeft de gelegenheid nog veel bekenden te omhelzen en met sommigen heeft ze een heel gesprek. Van buitenaf is er veel belangstelling. Er zijn afgevaardigden van het ministerie van de vrouw, uit de politiek, uit overkoepelende organisaties ook wordt er gefilmd door een Duitser. Wat ze hier Chigol noemen, heeft zijn wortels in Duitsland. Het doet mij denken aan Sportquest, maar dan niet in combinatie met evangelisatie onder de jeugd. Hier is het straatvoetbal met educatieve bedoelingen. Rond 22 uur brengen Jeffrey en Caterina mij naar het huis van Maria. De anderen volgen een half uurtje later in gezelschap van Roxana, haar zus en man. In de woonkamer van Maria praten ze nog een tijdje bij. Ik ga met Deborah naar ons verblijf en zij amuseert zich met haar tablet terwijl ik een dagverslag schrijf. Marlies heeft intussen veel mensen individueel en in groep gesproken. Ze is in staat om op de slotvergadering met een weldoordacht voorstel te komen.

Zondag 17 december

Deze dag is vooral een familiedag. Marlies legt na het ontbijt een bezoekje af aan Pedro. Rond 12 uur komen Jeffrey en Caterina Deborah ophalen tot rond 18 uur. Rond 14 uur komen Sam en Silvia, met hun twee kinderen. Wij hebben nu tijd om Silvia wat beter te leren kennen en een aantal foto’s te tonen van de familie vroeger en nu. Mieke houdt zich vooral met Thomas bezig. Rond 18 uur komen de anderen er weer bij. Erg vol en druk. Gelukkig gaan ze een half uurtje naar een speelplein, vlakbij in een park. Ik ontferm me over de baby. Thomas kan zich uitleven op de glijbaan en is daarna een stuk rustiger. Als de familie verdwenen is gaan we, tussen 20 en 23 uur, op bezoek bij Paola. Ook zij nodigde ons uit om mee te eten. We eten daar gevulde taco’s. Heel apart. Ze hebben 7 honden. Je valt er haast over.

Maandag 18 december.

In de ochtend ga ik met Mieke de wijk in om foto’s te maken van graffitti en van krotjes langs de muur, in het park. We maken ook een foto van het kleine winkeltje ‘Mi Sueño’ en van de droomster (eigenares). In de namiddag gaan Marlies en Mieke met Deborah en 13 kinderen (van de armsten) naar een grote winkel om hen allemaal iets te laten kopen. ’s Avonds worden we weer ergens uitgenodigd; bij Anna, een zus van Flor (evangelisch christen). Flor komt ook. Ze is uit Temuco gekomen voor de tweede ronde van de verkiezingen. Anna heeft 8 kinderen, 13 kleinkinderen en 4 achterkleinkinderen! Af en toe zwermen enkele van hen naar binnen. We eten er calsones rotos (kapotte onderbroeken heet dat gerecht). Ze getuigt van Gods bescherming toen er, enkele maanden geleden, brand uitbrak bij de buren, die naar hun huis oversloeg. Nu ziet het kleine huisje er heel mooi uit. We praten nog een tijdje en gaan dan naar Maria, waar ons ook nog een maaltijd staat te wachten. Nog wat contacten bijwerken en naar bed.